Diyabetik Nefropati Patogenezi ve Tedavisi
Ahmet ÇORAKÇI



"DN’de temel patolojik bozukluk glomerul’dedir. Bazal membran kalınlasması ile mezangial büyümeye bağlı olarak glomerulde genisleme ortaya çıkar.
Tüm böbrek hacim olarak artmıstır. Tip 1 DM’li hastalarda tanıdan sonraki 2 yıl içerisinde bazal membran kalınlasması görülür. Mezangiyal genisleme veya iskemi sonucu olusan glomeruloskleroz GFR’de azalma ile birlikte bulunur.

Baslangıçta görülen GFR'deki artma lümen volümünde ve filtrasyon yüzey alanındaki artıslara paralelparalellik gösterir. Mikroalbuminüri seviyelerinin düsük olması glomeruler bozukluğun olmadığı anlamına gelmez. Yüksek mikroalbuminüri seviyeleri fraksiyonel mezangiyal genisleme,
GFR’de hafif düsme ve AKB’de (arteriyel kan basıncı) artma ile birlikte bulunur. Erken mikroalbuminüri transglomeruler basıncın artısına bağlıdır.

Bunu muhtemelen glomerul bazal membran negatif elektrik yük kaybına ve kapiller basınç artısına bağlı olarak albumin itrahında artıs izler.
İnsanlarda görülen tipik diyabetik glomeruler lezyonlar diyabetik hayvanlarda da ortaya çıkar ve sıkı diyabet kontrolü ile bu lezyonlar hafifliyebilir. İnsanlarda da DN ve diğer mikrovasküler komplikasyonların patogenezinde hiperglisemi derecesinin önemli olduğunu gösteren çalısmalar vardır. Bununla birlikte DN gelisimi için hiperglisemi gereklidir, fakat tek basına yeterli değildir. Genetik yatkınlık gibi diğer faktörlere ihtiyaç
vardır. Diğer taraftan kötü glisemik kontrole rağmen takriben diyabetli hastaların %25-30’unda DN gelismemektedir.

DN’ye yol açan biyokimyasal mekanizmalardan en önemlileri proteinlerin non-enzimatik glikasyonunda artıs (ileri glikasyon son ürünleri- AGE), anormal polyol metabolizması, glukotoksisite, protein kinaz C (PKC) aktivitesinde
artıs ve oksidatif stres’tir."

Comments: (0)